कविता हुं मारी रीते घडवा जांउ छुं Gujarati Kavita By Naresh K. Dodia

कविता हुं मारी रीते घडवा जांउ छुं Gujarati Kavita By Naresh K. Dodia

कविता हुं मारी रीते घडवा जांउ छुं

शब्दो रूपी माटी

शाही रूपी जळ

भेळवीने माटी जेवा भीना भीना

ए लोंदाने टेरवेथी मसळी मसळीने

नरम मुलायम पींड बनावुं छुं

ए पींडने विचारोनां चाकडा पर मुकुं छुं

घुमावुं छुं विचारोना चाकडाने

बस घुमावतो रहुं छुं

जेम

कुंभार जेम भीनी अने कठण माटीमां

टेरवा दबावीने माटीने कोइने कोइ आकारो आपे छे

अने बने छे

पाणी ठंडुं रहे एवुं माटलुं

दिवो जलावी शकाय एवुं कोळीयुं

वटेमार्गुनी तरस छीपावी शके एवी परबनी नांद

झाड-पौदाओने उछेरी शकाय एवा कुंडा

पंखीनी तरस छीपावे ए पाणी भरवाना कुंडा

ए सिवाइ बाळको रमी शके एवा माटीना रमकडा

बस ए रीते

टेरवा दबावी दबावी विचारोनां चाकडे फेरवी फेरवीने

ए मुलायम पींडमाथी नवा आकारो बनाव्ये जांउ छुं

सफेद कागळ पर ए बधा आकारोने गोठवतो जांउ छुं

जोनारा लोको मनगमता आकारोनां

शब्दोनी माटीना वासणॉ जोइने खूश थाय छे

अने कोइ आ वासणॉने जोइने उदास थाय छे

कोइ “वाह” तो कोइ”इर्शाद” कहीने

मारा कामने बीरदावे छे

अथवा

मने सौथी प्रिय एवी”टीका” करे छे

मने पेलो कुंभार याद आवे छे

पोतानी मस्तीमां गीत गाता गाता चाकडेथी पोताने

गमता अने लोकोने जोइए एवा आकारो बनावतो हतो

अने पोतानुं काम पुरुं थता

एना चहेरे खुशीनो परसेवो झाकळबिंदुं थइने चमकतो हतो

गझब हतो ए कुंभार…एनुं काम पुरुं थया बाद

ए न तो…”वाह – वाह” सांभळवा उभो रह्यो

ए न तो…”इर्शाद -इर्शाद”सांभळवा उभो रह्यो

कवि अने कुंभारनो बुनियादी फर्क कोइने समजाय तो कहेजो

- नरेश के.डॉडीया
કવિતા હું મારી રીતે ઘડવા જાંઉ છું
શબ્દો રૂપી માટી
શાહી રૂપી જળ
ભેળવીને માટી જેવા ભીના ભીના
એ લોંદાને ટેરવેથી મસળી મસળીને
નરમ મુલાયમ પીંડ બનાવું છું
એ પીંડને વિચારોનાં ચાકડા પર મુકું છું
ઘુમાવું છું વિચારોના ચાકડાને
બસ ઘુમાવતો રહું છું
જેમ
કુંભાર જેમ ભીની અને કઠણ માટીમાં
ટેરવા દબાવીને માટીને કોઇને કોઇ આકારો આપે છે
અને બને છે
પાણી ઠંડું રહે એવું માટલું
દિવો જલાવી શકાય એવું કોળીયું
વટેમાર્ગુની તરસ છીપાવી શકે એવી પરબની નાંદ
ઝાડ-પૌદાઓને ઉછેરી શકાય એવા કુંડા
પંખીની તરસ છીપાવે એ પાણી ભરવાના કુંડા
એ સિવાઇ બાળકો રમી શકે એવા માટીના રમકડા
બસ એ રીતે
ટેરવા દબાવી દબાવી વિચારોનાં ચાકડે ફેરવી ફેરવીને
એ મુલાયમ પીંડમાથી નવા આકારો બનાવ્યે જાંઉ છું
સફેદ કાગળ પર એ બધા આકારોને ગોઠવતો જાંઉ છું
જોનારા લોકો મનગમતા આકારોનાં
શબ્દોની માટીના વાસણૉ જોઇને ખૂશ થાય છે
અને કોઇ આ વાસણૉને જોઇને ઉદાસ થાય છે
કોઇ “વાહ” તો કોઇ”ઇર્શાદ” કહીને
મારા કામને બીરદાવે છે
અથવા
મને સૌથી પ્રિય એવી”ટીકા” કરે છે
મને પેલો કુંભાર યાદ આવે છે
પોતાની મસ્તીમાં ગીત ગાતા ગાતા ચાકડેથી પોતાને
ગમતા અને લોકોને જોઇએ એવા આકારો બનાવતો હતો
અને પોતાનું કામ પુરું થતા
એના ચહેરે ખુશીનો પરસેવો ઝાકળબિંદું થઇને ચમકતો હતો
ગઝબ હતો એ કુંભાર…એનું કામ પુરું થયા બાદ
એ ન તો…”વાહ – વાહ” સાંભળવા ઉભો રહ્યો
એ ન તો…”ઇર્શાદ -ઇર્શાદ”સાંભળવા ઉભો રહ્યો
કવિ અને કુંભારનો બુનિયાદી ફર્ક કોઇને સમજાય તો કહેજો

(નરેશ કે.ડૉડીયા)

Advertisement